Εγώ ο μετανάστης

Εγώ ο μετανάστης
Ιούλης 2016

Θα πάω για δύο μήνες ,σκέφτεσαι στην αρχή . Και βρίσκεσαι πέντε χρόνια.  Καποια στιγμή , για τον καθένα είναι διαφορετική, στους τρεις στους πέντε στους έξι μηνες, νιώθεις να φτάνεις σε κάποιο όριο.
Λες δεν αντεχω αυτή τη ζωή, αλλά κάποια στιγμή, συνηθιζεις. Περνάς απέναντι.
Σταματάς να γκρινιάζει, να παραπονιέται.
Και συνηθιζεις. Να κοιμάσαι στο ίδιο σπίτι ή στο ίδιο δωμάτιο με άλλους άντρες, δύο ή τρεις στην καλυτερη περίπτωση. Να χρησιμοποιείς την ίδια κουζίνα , το ίδιο μπάνιο και την ίδια τουαλέτα.
Να ξυπνάς από τις 6 να γυρνάς μετά τις 18.00 το απόγευμα από τη δουλειά, να περιμένεις τη σειρά σου να κάνεις μπάνιο. Να έχεις τα ρούχα σου σε βαλίτσα.
Να ασχολείται με το τι θα μαγειρεψεις, να μη φας σε εστιατόριο και χαλασεις λεφτά.
Να χαζεψεις στην τηλεόραση και ας μην καταλαβαίνεις τη γλώσσα. Να κοιμάσαι 2-3 ώρες από την ώρα που γυρίζεις απο τη δουλειά.
Και αυτό κάθε μέρα. Κάθε μέρα.
Από τις ανάγκες του σώματος να θυμάσαι μόνο τη πείνα και τη νύστα.
Το σώμα, αφού επιλέγεις να αγνοεις τις υπόλοιπες ανάγκες , σε αγνοεί και αυτό. Το πιο φοβερό είναι που συνηθιζεις να ζεις χωρίς να γαμας. Χωρίς να ακουμπάς το βράδυ μια γυναίκα, χωρίς να σε ακουμπάει μία γυναίκα.
Χωρίς να σε φιλαει μια γυναίκα, χωρίς να σε αγκαλιάζει μια γυναίκα.
Και ναι υπάρχουν πολλοί που το κάνουν αυτό, να ζουν αυτή τη μίζερη ζωή, γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή και πρέπει να επιβιώσουν. Αλλά υπάρχει και ένα μεγάλο κομμάτι που το κάνει συνειδητά για να βγάλει λεφτά.
Και το χειρότερο , κάποια στιγμή δεν το κάνει πια ουτε για τα λεφτά.
Απλά αυτή ειναι πια ή ζωή του.
Αυτός είναι και αυτή είναι ή ζωή του. Για αυτό το λόγο ζει.
Δεν ξέρει να κάνει κάτι άλλο. Ούτε του λείπει κατι άλλο..